Fotoğrafçılık

Fotoğraf, göl kenarında yüksek bir ormanda çekildi.  Bisikletli ya da bisikletsiz  sıkça gittiğim bir yerdir. Çok güzeldir. Doğa ve fotoğraf için beni besleyen ve dinlendiren bir mekândır. Bir keresinde termosa çayımı ve yanıma atıştırmalıklarımı alıp bu ormana gitmiştim, gölü yukardan heyecanla izleyen bir kayalık bölgenin üstüne kuruldum. Yağmur sonrası bir gündü, önümde göle doğru bahar sevincinden yemyeşil olmuş bir vadi uzanmaktaydı. Baharın coşkulu gökyüzünde bulutlar tül tül dolanırken, yoldan iyice uzakta olduğum için artık rüzgarın çam ağaçlarının iğnesine dokununca çıkardığı sesi de duyabiliyordum. Belki de bu kayalıkların bir adı vardı ama henüz duymamıştım, bilmiyordum, hatta az sonra benim oraya başka bir ad takacağım da hiç aklıma gelmezdi. Göle ve vadiye dalmış kendi içime yol almışken, arkamdan gelip önümdeki vadiye doğru kırlangıçlar inanılmaz dalışlar yaptılar, o kadar yakın geçtiler ki, keskin dalışlarıyla kanatlarından çıkan sesleri duyabildim. Belki de ben orada otururken içimde nerelere gittiysem beni görmemişlerdi. O zamandan beri adı belki başkadır, belki de yoktur ama ben buraya Kırlangıç Kayası derim.

Ah şu siyah yok mu, ışığın olmama hali hani. Ne kadar çok severim onu, içinde azıcık beyaz ile, yani ışığın var olan azıcık haliyle. Karadeniz Ereğli’de arazide dolanıyordum. Çok sevdiğim bulutlar vardı her yerde, kasvetli ve halk arasında kötü hava denilen o gökyüzü, siyah ve coşkulu olmaya adayken önümde uzanan arazide su birikintileri siyahın içinde azıcık beyaz olmak için parlamaktaydılar. Üstelik muhteşem formuyla bir ağaç da vardı ortamda. Tabii ki uzunca baktım, yaşadım ve çektim.